O gün ilişkimizdeki dönüm noktasıydı, hiç olmasını istemediğim. Mühür bozulmuştu adeta. El ele tutuşmak, beraber gezmek yetmez olmuştu artık. Aklımdaki tek ley onun güzel dudaklarını öpmek olmuştu. Keşke burda da bırakabilseydik.
Normalde mervenin cinsellik fobisi vardı fakat benim için sevgisinden dolayı bunu aşmaya çalışmıştı. Öpüştükten sonra kötü olmuştu. Elleri titriyodu, başının döndüğünü söyledi. Bi banka oturdum. Korkuyodum zarar gelmesinden. Napcağımı şaşırmış bi sağa bi sola gidip geliyodum. Daha sonra iyi olduğunu söyledi. Ayrılık vaktimizde gelmişti. O halde yalnız bırakamazdım. Bırakabilceğim evinin en yakınına kadar bıraktım ve eve döndüm. içimde anlamsız bir mutlulukla beraber bir buruklukta vardı. Benim için aşmaya çalıştığı korkusu beni mutlu ederken, kendini kötü hissedip rahatsızlanması içimi buran noktaydı. Benim yüzümden böyle olmuştu. Bu saçma düşünceleri kafamdan uzaklaştırmaya çalıştım. Ne güzeldi dudakları, öpüşü, masumiyeti, ürkekliği. Keşke hep o noktada kalabilseydik.