BÖLÜM 11

Aradan günler geçmesine rağmen o ilk saatteki heyecanla beklemedeydim. Beni tekrar aramasını bekliyordum. Her ne kadar telefona uzanıp aramak istesem de, birşeyler beni tutuyordu. Onu son görüşümün üzerinden 17 gün 20 saat geçmişken kapı çaldı. Tahmin edeceğiniz gibi çalan kapıcıydı. Birşeyler istemişti benden ama ben kapıyı kapattigim an açtığımı bile hatırlamıyorum. Daha fazla dayanamayıp aramistim. Bu kadar gurur benim için bile fazlaydı. Onu yalnızca bir kere aradım. O ses çalmaya devam ederken uyanmayı dinledim tekrar, tekrar dönmek istemiyordum gibimsonik yasamıma. Aradan 10 dk geçmeden telefon çalmaya başlamıştı. Telefon hic çalmadığından olsa gerek, benim olduğuna ihtimal vermedim. Tam kapanacakken açmış olmalıyım ki telefon yüzüme kapandı. Telefon tekrar çalmadan sayısız düşünceye daldiğimi hatırlıyorum, belki de öyle sanıyorum. Beş sn içinde döndü ve hic bekletmeden açtım. Sesini duyduğum ilk an icine düştüğüm o halimden kurtulmuştum. Ne konustugumuzu tam hatırlamıyorum ancak adresimi verdigime eminim ki aksam tekrardan kapı çaldı. Aslı'dan beri ilk defa aynı gün içinde ikinci defa kapım çalmıştı. Kapıyı açmaya giderken entropinin benim ev için de geçerli olduğunu anlamistim. Ama önemli değildi, deniz bu tür şeyleri takacak birine benzemiyordu. Ne de olsa o kumral bir erkekti.