Arkadaşlar küçükken hep kaptan olmak istedim deniz sevdamdan dolayı istemek yetmez çalışmak lazım çalışmadık olamadık. Yaşım şuanda 19 lise 2. sınıfta kafama dank etti. Kafama soktular astsubay mesleğini. Bende çalıştım daha çok çalıştım dışarıyla ilişkimi kestim çok çalıştım. Zaten fakiriz. Hiç bir sosyal aktvitem olmadı hep yanımdakiler bişey yapmak isterken ben yapmazdım bir yalan atar ders çalışırdım. Geçen sene liseyi bitirdim ygs sınavına girdim barajı aştım iyi not aldım hemen damyo ve jamyo başvurdum ya deniz astsubayı ya jandarma astsubayı olacam diye tutturdum ailem desteklemedi hiç. Sonuçlar açıklandı kazanmışım sevinçle havalara uçuyorum evdekileri öpüyorum ediyorum. Sınav tarihini öğrendim. Ama nasıl gidicektim ankaraya ? Hadi gittik diyelim ne eşortmanımız var ne bir spor ayakkabısı ne düzgün komutan karşısına çıkacak bir kıyafet. Hiç biri yok. Tabi hal böyle olunca olmadı gidemedim. Abilerim anlarsanız beni 2 sene boyunca çalıştığım çabaladığım şey maddi durumdan dolayı uçtu gitti. Çok ağladım içten içe çok üzüldüm babamda üzülmüş olacak teselli etmeye çalıştılar beni. Neyse seneye tekrar denerim dedim son senem olacaktı bu sene. Çalıştım garsonluk yaptım bir mekanda para biriktirdim ama derste çalıştım bu sene daha yüksek aldım ygsden . Tekrar başvurdum damyo ve jamyoya tekrar kazandım. Bu sefer param varya mutluyum geçen alışverişe gitmek için paraları sakladığım yere baktım paralar yok anneme gittim paraları babam almış abi. Bu sene son senem abi son şansım şuraya bak ailem geleceğimi bile düşünmüyor. Bu kadar emeğim boşuna gidecek gene gidemicem o mülakatlara aq. Giden parayamı üzüleyim yoksa o hayalimin yok olup gidişinemi evde dışarda sahalarda parklarda çalıştığım spor hareketlerine bu kadar vakit ayırıp yorulduğumamı üzüleyim. Bu kredi borçlarınında dıbına koyayım parasızlığında dıbına koyayım ben.