Bu olayların üzerinden 1 ay geçmişti, artık her gün astrale çıkıyordum.
Yehika beni ne astralde nede dünyada yalnız bırakmıyordu.
Sürekli konuşmak istiyor, konuşuyordu da.
Her an yanımdaydı yemek yerken,su içerken, duş alırken bile...
Hayattan ipuçları vermeye başlamıştı bana örneğin;
Babamın geleceğini ve bana neler söyleyeceğini önceden söylüyordu.
Dışarı çıktığımda başıma gelecek tehlikeleri söylüyor, beni tehlikeden daima uzak tutuyordu.
Yalnız garip olan şey daha adımı öğrenmemesiydi sürekli yolcu veya hidari diyordu bana.
Neden böyle dediğini bilmiyordum.
Sürekli ismimin mecnun olduğunu ve bana öyle seslenmesi gerektiğini söyleyip duruyorum.
Ama onun umrunda bile değildi.

Bir gün canıma tak etti.
Neden ısrar ediyosun benim adım mecnun! dedim yine sakinliğini korur bi biçimde;
Hayır sen hidarisin kim olduğunu hatırlamıyo musun? dedi işler oldukça karmaşık bir hal almaya başlamıştı.