Hakan arıyodu meşgule attım ısrarla aramaya devam etti açmadım mesaj attı ne tak yersen ye ben kardeşim için elimden geleni yapcam diye gibimde olmadı kardeşim içinde olsa masum birinin canını alamazdım ben yine telefon çaldı sinirlendim baktım bekir abi arıyo mahallemizin abisiydi annemle babam öldükten sonra o sahip çıkmıştı bize açtım telefonu
+mecnun furkan kötüymüş öyle söyledi hakan
-Evet abi hiç iyi değil durumu
+yapabileceğim bişey varmı
-Daha ne yapacaksın abi sen büyüttün bizi zaten
+Olsun bi ihtiyacın olunca haber veriyosun
-Tamam abi allah razı olsun hakkını nasıl öderiz bilmiyorum
+Olurmu kardeşim öyle şey furkan sizin için neyse sizlerde benim için o sunuz öz kardeşim bildim sizi
-Sağolasın abi sende bizim öz abimiz oldun her zaman
+Neredesin şuan sen
-Hastanedeyim abi
+Gel benim dükkana da konuşalım biraz
-Tamam geliyorum abi

Atladım dolmuşa bekir abinin dükkanının yolunu tutuyorum dolmuşta bir aile çarptı gözüme hep hayal ettiğim aile çocuklarıyla ilgileniyorlar onu seviyolardı bizim öyle bi şansımız yoktu biz amcamın elinde dayak yiyerek büyüdük sonra bağımsızlığımızı ilan ettik hakanla hayat erken büyütmüştü bizi 12 yaşında eve bakar olmuştuk hakan ayakkabı boyar ben simit satardım furkan okula gider orada verilen sütlerden getirirdi bize yalnız içemezdi bizi yaşatan yaşama güdüsü değil kardeşlik güdüsüydü her ne kadar kuru kalabalıkta olsa çevremizde kardeşlikte tutunmuştuk birbirimize hayatın vurduğu darbelere karşı iyi insanlarda çıkmıştı karşımıza bekir abi gibi...