16 yıl önce bugün, marmara bölgesinde büyük bi deprem oldu, hayaller yıkıldı, insanlar öldü. Buralarda oturan herkesin illa kaybettiği kişiler vardır benimde var.

4 yaşındayım hayatımda ilk defa cesetler görmüşüm, halalarim, ablalarim ve en iyi arkadaşım. Herekedeyim o gün gece 3,20 civari annem kaldırıyor beni, tuvaletimi yapiyorum, o zamanlar dayımlarin taş ocaklari var dedemlerle ordayiz, normalde Derincede oturuyoruz, deprem oldu diyolar ama ben hic anlamıyorum. O zamanlar hic telefon felanda çekmiyor sabah erkenden belki bu saatlerde yola çıkıyoruz. Giderken E-5 karayolu üzeri koca taşlarla dolu evler yıkılmış, o zaman anlıyoruz büyük bi deprem olmuş. Dua ediyo herkes umarim bizimkilere bisey olmamıştir diye bi gidiyoruz dayımlarin evi yok, yıkılmış. Herkes feryat figan daha 3,5 yaşındayım anlamaya çalışıyorum ordan Musa çıktı diyolar kafasi kan revan içinde annem koşuyo oraya işte ama icerde 2 halam 1 yengem ablalarim ve en yakın arkadaşım ölmüş ne bileyim. Beni kırmızı bi kamyona bindirim eve zütürüyorlar kapının önünde kremitler felan düşmüş, babami görüyorum çok seviniyorum ama babam oyle mutlu değil, az ilerde babannem beyaz beyaz bişeylerin önünde ağlıyor, bunlar ne diyorum "halaların" diyorlar! Meğer kefenmis onlar, icindekilerde halamlarmıs. ben hala anlamjyorum ama kötü biseylebişeyler olduğu kesin, en yakın arkadaşım dayimin kızı Emine vardi hep onla oynardik soruyorum Emine nerde? " melek oldu" diyolar nasil melek olunur bilmiyorum, melek güzel bişey ama bidaha gelmiyecek mi şimdi o, cok sonra anlıyorum bidaha hiç gelmeyeceğini, ölmüş! o küçücük o en sevdiğim oyun arkadaşım melek olmuş, en acısıda suan bu yazıyı yazarken her şeyi hatırladığım kadar Eminenin yüzünü hatirlayamam. 2- ay kadar çadırda kaldık, herkes hüzünlü mutsuz, kimse atlatamadi o günleri bugün bile insanlarin yüzünde görüyorum o günlerin izini, bugün 17 ağustos diyorlar, herkes geçmişe gidiyor o günleri anıyor, ben hayatımda oyle çaresiz insanlar görmemistim, herkes ağlıyordu, nice arkadaşlarimin anasi, babasi, arkadaşlarıda öldü. Yani herkesin bugüne dair kötü bi anısı var, depremde oldugu kadar çaresiz olamaz bence hiç kimse, kim yaşıyor kim yaşamıyor bilemiyosunuz, o gün 1i 5e satarak zengin olan kansız huurcocuklarida vardı, o yıkılan evleri soyanlarda, ama en çok ağlayan insanlar vardı, çaresiz insanlar. Allah bidaha göstermesin o günleri.