Gözlerimi hastanede açtım, titriyorum, kutupta çıplak kalmış gibi titriyorum. Rüyaydı diyorum, hepsi rüyaydı, ama hastanenin beyazlığı, o gibik kokusu beni yalanlıyor. ilk düşüncem “Ahmet amcaya (Kaan’ın babası) ne hesap vereceğiz?” oluyor. Endişemi gibeyim ama o an sağlıklı düşünülmüyor ki. Annem geliyor, yanında ne alakaysa teyzem ve kuzenim var. insanları bir araya getiren şey hep felaketlerdir zaten. Annemin gözleri şişmiş, çok korktuğunu söylüyor. Sağ kolum ve sağ bacağımın kemikleri ezilmiş ama beyin hasarı falan yok, şanslıymışım, buna şans denirse. Ve ben Kaan’ın durumunu soruyorum.
Herkes susuyor, hemşire susuyor, annem susuyor, duvarlar susuyor, alt katta acıyla inleyen hastalar susuyor, dünya susuyor, ben susuyorum. Canımın bir parçası gitmişti beyler. Kaan gitmişti. Sevilen bir insanın kaybının yarattığı acıyı tam anlamıyla anlatmak imkansız, söylediğin tüm kelimeler sahte ve uydurma geliyor. Aylarca kimseyle konuşmadım, konuşamadım. Sanırım o gün, o ağustos günü, içimdeki bir şeyler Kaan’la birlikte öldü çünkü asla eskisi gibi olamadım.

---
Akşam 7-8 gibi devam edeyim beyler, belki daha çok kişi okur, derdime ortak olur. Size de çok teşekkürler, insan yazdıkça rahatlıyor.