Evet arkadaslar bugun anlatacaklarımın icimdekiler olduguma emin olun. Buraya sacmalamaya gelmedim. Hayatım bir tak çukurunda diye zannediyorum heralde senden kötüleride var kardesim diyeceksiniz ama yok sanırsam. Kizlardan baslamak istiyorum konuma. Gelgelelim kızlar benim bos konustugumu iddia ediyorlarmış. Onlarla konusmaya calisirken kaciyorlar hemde, umarsızca. Biliyorum ben bos biri degilim bu konuda kendi kendimle konusma bile yaptim. Hayat aci tatli derlerdide inanmazdım. Sadece erkek arkadaslarim tarafindan sevilen bir insanim, O da onlarin dertlerini dinleyip bana hava bastiklarini anladiklari icin. Kimi gelir sevgilisini gosterip hava basar, ayni kisi 1 hafta sonra gelip derdini dinlememi yaninda kimsenin olmadigini iddia eder. Ama yeter artik diyebilecek kadar doldum tastim. Bi arkadasim vardi. Bos konustugumu iddia eden bir kiz arkadasim. Babasi oldukten 1 hafta sonra denizden denize girmisti. Ustune ustuk denizden 1 hafta somrada kapanmisti. Zaten bisey demedim nede olsa ben bos konusur onlarin beyinlerini giberim. Sanki hayatta yapabildigim baska bir is varmis. Sanki ailemi boyle memnun ediyormusum. Hepsi yalan ak. Ailemin sirf beni calismam icin yetistirdigini anladim artik. Artik hicbir harcama yapamiyorum. Kendimi ailem yonetiyor sanki. Sanki benim beynim ailemin ki ile uyusmuyorda nerede ne yapacagima onlar karar veriyor. Artik eziliyorum. Sanki yazda yeseren bir yaprakmisimda kisin solup yere dusmusum. Ailemde 1 bot misali uzerime basiyor, eziliyorum...