Bütünlemesiz bir güz yarıyılının tadından yenmezdi. Yağmurlu bir günde izmir'i arkamda bırakıp kulaklığım kulaklarımda, şehrime doğru yolculuk yapmaya başladım.

Zevkli de gidiyordu. Güzel şarkılar eşliğinde Zeynep'i, gelecek güzel günleri düşünmek...

inanın Çocuklar inanın... inandığınız gibi çıkmazsa işin sonu kader...

Fakat Bursa taraflarında hızımız iyice yükselmişti. Sonra her şey bir dakikanın binde biri bir zaman diliminde meydana geldi.

Otobüs, şeritten çıktı, bariyerleri devirip karşı yola geçti. Çığlıklar duydum. Sonra her şey ölüm sessizliğine büründü.

Gözlerimi bir hastahane odasında açtım. Bana bakılan endişeli suratları gördüm. Zeynep, ailem, Zeynep'in ailesi... Herkes bana odakllanmıştı. Bir söz söylemeye yeltendim. Söz çıkmıştı ağzımdan bunu hissedebiliyordum. Ama duymaya gelince...

Çırpınmaya başladım. Kendi sesini kendisine bile duyuramayan bir insanın çırpınmasıydı bu. Endişeli suratlar yerlerini ağlamalara bıraktı. Bir şeyleri anlamıştım, fakat kendime itiraf edemiyordum. Zeynep ağlıyordu, annem ağlıyordu, zeynep'in annesi ağlıyordu lanet olsun onların sesini bile duyamıyordum. Makinelere bağlıydım, Lanet olsun albayım bu makineler hiçbir zaman sessizlikle çalışmadı ki şimdi şimdi neden böyle???

Bazı sesleri duymamayı şiddetle istemiştim biliyorum. Ama bunu?? Hayır. Böyle bir son var olan haklara aykırı hakim bey. Davacıyım. işitme duyumun tarafıma geri verilmesini arz ediyorum.

Daha dünyanın en güzel şarkısını en güzel sesinden, Zeynep'imden dinleyecektim ben...