sabah her zamanki gibi büyük bir enerjiyle kalkıp işe gitmek için durağa yürüyodum 2 3 adım kala karşımda otobüs bekleyen 2 kız gördüm öküzlük etme azıcık insan ol diye düşünüp gülümseyerek günaydın dedim ve kenara geçip otobüs beklemeye başladım kızlar önce arkasını döndü kısa süre etrafı süzdükten sonra canlı bomba görmüş edasıyla bir sonraki durağa doğru hızlı adımlarla yürümeye başladılar

Günaydın dıbına koyayim günaydın şu 1 kelimeyi söylemek ne kadar zor olabilir bir buna has değil geçenlerdede işten gelirken tren yolundan bebek arabasıyla geçmeye çalışan gençten bir kadın gördüm kendi çabalarıyla çırpınıyo falan bir türlü bebek arabasını kaldırıp yolun diğer tarafına geçiremedi 2 kere falan arabadaki çocuğu düşürüyodu insanlık yapayım dedim yardım etmek için koştum 1 saniye bekleyin çocuk düşmesin bende ön taraftan tutayım dedim arabayı bırakıp ters ters baktı tutup birlikte yolun kenarına geçirdik arabayı yere bırakmaya fırsak kalmadan ittirip yoluna devam etti ulan dıbına koyayım bir teşekkür etmek ne kadar zor olabilir bizim insanımız neden böyle anlayamıyorum gerçekten yazık