Pişman da değilim. Çocuktum daha. Doğruyu yanlışı ayırt edebiliyordum ama kendimi kontrol edemezdim. Benim anneme babannem hep eziyet etmiş beyler. Ben tam olarak hatırlamam çok geçmişi ama belirgin olarak gördüğüm şeylerde oldu. Hep annemi küçümser hep anneme tüm işi yıkar ve hiç bi zaman teşekkür etmezdi. Neyse 12 yaşlarındayken çok fena üşütmüştüm beyler. Bizim babaannemlerle aramızda bi sokak falan var neyse. Babam işte annem bana bakıyor benle ilgileniyor. Babannem geldi ve anneme onun evine gitmesini pasta börek yapmasını misafir geleceğini söyledi. Annemde iyiniyetlikotu çok hasta anne gelemem ona bakıyorum çocuk ateşler içinde nasıl bırakayım diyor. Babannem annemi tehdit ediyor bak selamiye söylerim seni pis saygısız fukara köpek sen bu eve gelmeden önce çöplükte yaşıyordun vb hakaretler etti hiç unutmam. Annem çok fena olmuştu ağlıyordu yeter artık diye titriyordu. Zar zor yerimden kalktım annemi o halde görünce içimde bi öfke patladı ve o sinirle ve çocuk aklımla mutfaktan meyve bıçağını alıp babaannemin bacağına saplamıştım. Gurur duymuyorum ama pişman da değilim beyler.