Anam çarşıya gönderdi eve bir kaç malzeme al diye kıramadım çıktım dışarı. Aldım ne istediyse ikiletmedim. Dönüşte yolumu uzatayım dedim değişen bir şeyler vardır belki diye gezeyim istedim. Uzaktan sesler geliyordu bakmak için döndüm. Bir kavşakta zihinsel engelli kardeşimiz oturmuş sesleniyor garibim. Nedense gülümsedim. Hayat ona güzel gerçektende. Yemeğini esnaf karşılıyor. Lavabo ihtiyacı zaten sıkıntı değil. Tek sorunu barınmak fakat ona da bir çözüm buluyorlar Allah'a şükür. Biraz daha ilerledim 3-4 tane kezo toplaşmış, ağızlarını yaya yaya cak cak sakız çiğniyorlar. Bir yandan da zihinsel engelli kardeşimize itafen 'Şu aklıyla kime sesleniyor bu yeeeaaaaaa' diyorlar. Bir de sanki çok üstünmüş gibi kıkır kıkır gülüyor huurlar. Yanlarından geçecektim. Tam bunları duydum bir duraksadım. Baktım suratlarına acıyarak. Bir şey demedim döndüm arkamı. 'Ne baqıy10' der gibi baktılar. Cık cık yapıp döndüm arkamı. Kardeşimizin yanına gittim. Bir parça ekmek verip bir daha baktım huurların yüzüne. Çekip evime gittim. Tüm gece bu olayı düşündüm beyler. Bu kadar mı olduk biz. Bu kadar mı aciz olduk..