üşenmeyin okuyun panpalar.

lise sondaydım o aralar. dersler kötü, aile içi durum berbat, sınav yaklaşıyo falan iyice kendimi sigaraya vurmuşum. zaten kullandığım sigaranın şimdi süngerini bile sömürür olduğum zamanlar.

her günüm dopdolu geçiyo zaten elimi gibecek zaman bulamıyorum. akşama kadar okul-dershane, sonra da eve ger bi dünya dırdır. hatun işleri falan hak getire zaten... böyle bi hayat yaşıyodum o aralar.

ben bu arada şöyle bişey yapıyodum: sabah servisten 7:40 gibi iniyodum. ders de 8:15 de başlıyodu. bu zaman aralığında her sabah aynı büfeye gidip winston alıyodum. bitmesin diye de uzun alıyodum amk. okula kadar içebildiğim kadar içiyodum... her gün tekrarlanıyodu bu olay.

bi gün bişey farkettim. her sabah aynı saatte yaşlı bir kadın o bakkalın önüne geliyo ve oradaki çöp konteynırını karıştırarak kendine yiyecek-giyecek falan arıyodu. tam bakkalın karşısında da ben sigaramı süngerinden içerek izliyorum kadını. bi kaç gün seyrettim kadını.

bi gün aynı şekilde bakkala sigara almak için gidiyodum. elimde de sigaranın parası hazır. tam giricem içeri o yaşlı kadını gördüm. içim el vermedi. kadının yanına gittim. elini öptüm. konuştuk biraz. kadın çok duygulandı. "her gün buralarda biçare gezinirim kimse de beni farketmez" dedi. sarıldı bana. sarılınca ben elimdeki parayı çaktırmadan kadının cebine iliştirdim. o gün sigarasız kalmış olsam da hiçbir zorlanma yaşamadım. yok nikotin kriziymiş yok bilmemneymiş...

sonra her gün tekrarlamaya başladım bunu. kadının yanına gidip elini öpüyorum konuşuyorum ve ya çaktırmadan ya da söyleyerek, bazen elini öperken eline parayı sıkıştırarak bi şekilde o parayı veriyodum kadına. ben o parayı kadına verdiğimde hem mutlu oluyor, hem de diğer çöpleri akşama kadar karıştırmak zorunda kalmıyordu.

ben sınava girene kadar devam etti bu böyle . bi süre sonra bi baktım, sigara içmez olmuşum.

iki yıl oldu ağzıma sigara sürmedim. eğer kendime bir iyilik yapıp sigarayı bıraktıysam, o çöp toplayan yaşlı kadına borçluyum bunu. bu da böyle bir anımdır.