yaşımdan olgun bulurlar beni daima.
hiç neden diye sormazlar halbuki.
nedenini tutmak istemiyorum artık içimde.
hayat gerçekten beş yaşındaki çocuğu, orta yaşlı bir adamdan bile olgun hale getirebilir.
şimdi şükürler olsun halimiz vaktimiz yerinde, ama bundan 15 sene filan önce oldukça fakirdik.
açım diye ağladığım günleri bilirim ben.
yine aynı günlerden biri, yaşanmak üzereydi.
kardeşim, anneme çok aç olduğunu söyledi.
annemde evde bir şey yok diyemedi kadıncağız.
tuttu benim elimden, komşuya gittik biraz un istemeye.
kadın yüzünü ekşite ekşite verdi birazcık un bi daha sakın gelme!
hayır kurumu muyuz biz yahu? kocan, serserilik yapacağına çalışsın artık! deyip kapadı suratımıza kapıyı.
anneme baktım, gözleri dolu doluydu daha 25'inde hayattan bıkmıştı sanki.
eğilmesini istedim gözündeki yaşı sildim sıkıca sarıldı bana.
bana söz ver.
büyüyünce büyük adam olup, kurtarcaksın beni bu sefaletten tamam mı? dedi tamam dedim bende saraylarda yaşatcaktım annemi, o gün karar almıştım.
eve döndük.
aldığı unla evdeki yağı karıştırdı, birazcıkta su ekledi bazlama yaptı.
pek bir şey değil, azıcık bir bazlama mutlu etti kardeşimi.
annem bazlamayı ikiye böldü.
yarısını bana verdi, yarısını kardeşime.
açız tabi yemeye başladık ikimizde, sonra birden lokmalar boğazıma dizildi.
anneme kaydı gözüm anne sen yemeyecek misin dedim.
yok ben aç değilim. dedi yutkunarak.
oysaki, o gün hiçbir şey yemediğini biliyordum.
ona rağmen, son lokmayı da attım ağzıma.
elimizdekiler bitince kardeşim biraz daha istedi.
bu sefer annem, yok dedi istemeye istemeye.
kardeşim başladı ağlamaya.
annem, mecnun hadi kardeşini parka zütür oynayın biraz dedi.
park evimizin yanı başıydı zaten tamam dedim tuttum elinden parka zütürdüm kardeşimi.
giderken, demir toplayan çocuklar çarptı gözüme.
gittim yanlarına o demirleri ne yapacaksınız? dedim benden büyük olanı hurdacıya satcaz dedi.
içimi bir heyecan kaplamıştı oradan uzaklaşıp kardeşime döndüm.

-eren annemi sevindirmek ister misin? diye sordum.
+isterim dedi.

başladık kardeşimle hurda toplamaya.
baya toplamıştık, bir çuvala koymuştuk topladıklarımızı da onları incelerken kardeşimin acı çığlığını duydum.
yüreğim takla atmıştı sanki içeride hemen koştum yanına.
noldu abim dedim elindeki kanı göstererek teneke kesti dedi.
bir yandan da ağlıyordu.
oturdum yanına, tişörtümün bi kısmını yırttım sardım eline.
topladığımız hurdaya bakarak;
-bunları napcaz biliyo musun?
+napcaz abi?
-satıp, annemi mutlu etcez.
+nasıl yapc...

demeden uzaktan bir ses duyuldu hurdacci... tuttum kardeşimin elinden, çuvalı kaptığım gibi hurdacıyı yakalamaya koştum.
arkasından baya koştuktan sonra durdu.
elimizdeki çuvalı tartıp, biraz bozukluk tutuşturdu elimize yoluna devam etti.
kardeşimle ben o an sevinçten ölecek gibiydik, hemen bakkalın yolunu tuttuk.
girdik bakkala.
kardeşim elindeki bozuklukları göstererek buna ne eder? dedi adamda saydı ne ediyorsa.
o zamanın parasıyla 4 ekmek 2 yumurta ama kardeşimin gözleri çikolatalardaydı.
hatta eline aldı bir tanesini, sordu.
bu eder mi? diye ben kulağına annem aç diye fısıldayınca bıraktı, ama gözleri dolmuştu farkındaydım.
4 ekmek 2 de yumurta aldıktan sonra çıktık bakkaldan.
kardeşim abi annem sevincek dimi bunları görünce? diye sordu bende çok sevincek dedim.
geldik evin önüne.
kardeşim aldı poşeti elimden.
kapıya vurdum bende.
annem kapıyı açınca kardeşim elindeki poşeti kaldırarak anne sana bişeyler aldık dedi.
annem sarıldı ikimize o an hıçkırıklara boğuldu.
benim oğullarım koca adam olmuş eve ekmek getirmiş diyodu ağlarken.
işte ben adamlığa, olgunluğa, hiç çocuk olmadan yetişkinliğe adımımı böyle attım...