Ayin kaldığı yerden devam ederken bende kitabı ateşe atmak için cesaretimi toplamaya çalışıyordum. Kolay değildi ölümle sonuçlanabilecek bir seçim yapmak ve kolay değildi bu dehşet görüntü karşısında sakin kalmak. Sonra küçüklüğümü düşündüm, her zaman süper kahraman olmak istiyordum, zaten o yüzden bu işlere başlamıştım. Belki kahraman olamamıştım ancak kahraman olarak ölebilirdim... Bu düşüncelerde kendime cesaret vermeye çalışıyordum. Kulağımda artık ibranice olduğunu anladığım bir ilahi ve avcıların ayak sesleri... Kader ne yapıyordu acaba veya selim. Avcılara yardım etmek için bana büyü yapmış olmalıydılar. Baştan söyleselerdi mücadele edebilirdik belki.. Edemezdik, hiç bir çıkar yol olmadığı için mecbur kalmış olmalıydılar.. Peki ya ben? Bu kitabı ateşe atmaya, avcılara yem olmaya mecbur muydum? Evet! Mecburum. Beni onlardan ayıran şey bu, bir çok insan zarar göreceğine sadece benim zarar görmem daha onurlu bir tutum olurdu.. Birden kaçıp kitabı atmalıydım, artık yapmak zorunda olduğumu hissettiğim şeyi yapma zamanı gelmişti ve birden ileri atıldım