bundan birkaç yıl öncesiydi.
teyzem, kocasının vefatının ardından yalnız yaşamak zorundaydı artık.
ayda 1 biz giderdik ziyaretine yalnızca.
kardeşim dünyaya geldikten sonra, bizde boşlamıştık onu.
zaten ne olmuşsa, o arada olmuş.
bir zaman sonra annem durumu farkedip, beni ona yollamıştı.
onunla kalmam için.
ilk bir hafta teyzem oldukça sakin ve normaldi.
her şey elektriklerin gitmesiyle gelişti.
elektrik gidince korkmuştum.
teyzemden cesaret almak için yanaştım ona teyze korkuyorum ben dedim saçımı okşadı.
korkma mecnun korkulacak bir şey yok hem bak haycim de bizimle dedi.
etrafıma baktım kimse yoktu teyze haycim kim? dedi merakla.
görmüyo musun hemen yanında dedi kafamı çevirdim her iki yanıma da baktım yoo bişey yok burada dedim teyzem şaşırdı allah allah karanlık ya ondan göremedin herhalde.
neyse teyzecim, elektrik gelmez bugün gel yatalım biz dedi tatlı bir tonda.
zaten korkuyodum, seve seve kabul ettim.
teyzemin sesi çok güzeldi, biraz şarkı söyledi bana ardından uyuyakalmışım zaten.
kuru bir susuzlukla uyandım.
teyzeme baktım, su isteyecektim yanımda değildi.
mutfak hemen odanın yanındaydı.
korka korka kalktım yatağımdan.
kapının aralığında ışık süzüyodu.
merakla araladım kapıyı.
teyzem mum ışığında, yüzü muma dönük şekilde biriyle konuşuyordu.
teyze dedim cılız bir sesle duymadı.
bir süre izledim onu o şekilde, sohbet eder gibi konuşuyordu resmen.
mum ışığına dalıp gittiğim sırada teyzem ne! bizi mi izliyor? dedi bağırarak.
arkasını döndü sonra, donup kalmıştım kapının ağzında.
yatağına dön dedi boğuk bir sesle, göz göze gelmiştik o an gözlerinde beyaza dair bir şey yoktu.
korkuyla yatağa döndüm.
yorganı üstüme çekmiştim.
korkudan ağlayamıyordum bile, yalnızca gözlerimden akan damlaları hissedebiliyodum.
uyuyup kalmışım o gün.
uyandığımda teyzem saçımı okuşuyordu.
korku dolu gözlerle süzdüm onu ne oldu? dedi tatlı bir şekilde.
rüyaydı herhalde dedim içimden.
yok bişey. dedim kendi yalanıma inandırmıştım kendimi.
o gün normal geçmişti.
en azından hava kararana dek.
yine yatma vakti gelmişti.
teyzem yatağımı hazırlamıştı.
ben bulaşıkları yıkayıp öyle yatcam uyu hadi sen dedi.
inanmıştım...
her şeyden bi haber, uykuya yumdum gözlerimi.
arapça çığlıklarla uyandım.
kalktım, yine salona yöneldim korku içerisinde.
mumun aydınlattığı duvar çarptı gözüme.
gölgeler vardı duvarda, teyzemin gölgesinin etrafında dört dönen gölgeler.
teyzemin çığlığıyla titredi tüm duvarlar.
onun sesine başka seslerde eşlik ediyordu.
aittakhadhat hayatah teyzemle birlikte, o garip sesler ordusu bunu söylüyordu.
her saniye daha bi öfkeyle.
bir kaç dakika sonra, teyzem acı çeker gibi çığlıklar atmaya başladı.
ardından gölgeler, duvardan fırlayıp bana doğru gelmeye başladılar gerisini hatırlamıyorum.
yalnızca, uyandığımda teyzemin salonda olmadığın fark etmiştim.
üzerimde bir ağırlık vardı.
yattığımız odaya gittiğimde, teyzemin tavanda asılı bedenini gördüm.
kendini asmıştı.
alnında kanla yazılmış arapça bir cümle...

o günden beri korkarım gölgelerden.