Saat sabah 5 hatta 5ide geçiyor normal insanlar bu saatte ayakta durmaz tabi bizim normal olduğumuzu kim söyledi. Ama birazcık mutluluk istedik tamam nankörlük etmek istemem hayatım şuan iyi yani ailem var güzel bi yerde oturuyoruz ama ne biliyim bir şeyler ekgib kendimi aşırı derecede yalnız hissediyorum 1 hafta önce tam kurtuldum diyordum ama yeniden başladı bu his dıbına koydumun hisi gitmiyor. Hani dostların olur derdine derman olur benim dostlarımda benimle aynı şekilde derdime derman olacak kalmadı. Bir kız vardı kendisini sevmesem de konuşurduk bana değer verdiğini sanıyordum eskiden çıkmıştık tabi o zamanlar severdim sonradan iş just friend e döndü tabi bana güzel geliyordu ama bu yalnızlığımda o sevmediğim kıza bile değer vermek istedim çünkü bana değer verdiğini sanıyordum. insanlara haksızlık yapmayı sevmem. Karaktersiz biride değilim. Tipimde yok dıbına koyiyim dönüpte bakan yok o kız bakmıştı bende düşünüyordum birazda şu kızın istediği gibi olayım diye sonra benle konusurken baktım ki baskasıyla cıkıyor. Anladım ki o bile bana değer vermiyormuş. insan yalnızlaştıkça iyi dibe batıyor tam çıktım derken yine bu dıbına koydumun karamsar duygusu bastı beni. Kız şuan gibimde değil ama hayatımda artık güzel bir şeyler istiyorum. Sevgi görmek istiyorum. Birilerine değer verip karşılıksız çıkmasından bıktım artık. Sabah olunca bu başlık unutulup gidecek derinliklere şuan belkide kimse yoktur sadece içimi dökmek istedim belki gören birileri varsa fikirlerini almak isterim. Son olarak bu yalnızlığın anasını gibeyim

özet : özet yok panpalar okuyun