küçüklüğümden beri üzülürdüm yalnızlığıma
herkesin arkadaşı vardı herkesin bi dert ortağı vardı bense önüme kim gelirse yarım yamalak anlatırdım derdimi anlayan da olmazdı pek
ilkokulda gruplaşma çoktur bilirsiniz 4lü 5li arkadaş grupları falan olur
ben hep tektim ve ezik bi çocuktum kimse de gelip "hadi gel oyun oynayalım" demezdi onları uzaktan seyrederdim dışlanmışlığım da vardır birkaç kere sınıfın en küçüğüyüm diye pek takan olmazdı zaten boy olarakta en küçüktüm yaş olarakta
işte çocuk aklı ne beklersin ki o zamanlar pek bi şey anlamazdım insanların yanına gider salak salak hareketler yapardım onlarda gülerdi mutlu olurdum "yaşasın güldüler" diye
sonra büyüdüm...
yalnızlık iyice işledi bana gitmiyor katiyen sürekli şikayet eder oldum bu durumdan
ortaokul bitti lise başladı gerçek işkence burdaymış zaten onu da anladım
insanların çıkar için yaşadıklarını aslında pek iyi olmadıklarını lise de öğrendim kapandıkça kapandım içime iyice mala bağladım
sonra yavaş yavaş düzelmeye başladım ama hala yalnızdım ve sürekli şikayet ediyordum
günler haftalar aylar geçti ve kendimi buldum
yalnızlık düşündüğüm kadar kötü bi şey değildi ben hep bardağın boş tarafına bakmışım ve bu sefer dolu tarafına bakmayı tercih ederek mutlu olmaya çalıştım ve işte bu durumdayım
yalnızlık kötü bir şey değil bana göre çok iyi bir şey
tek başımayken yapamadığım şeyleri tek başıma yapmayı öğrendim konuşmak için illa birine ihtiyaç yoktu kimseye hesap vermek zorunda da değildim oraya niye gittin bunu niye böyle yaptın şunu niye şöyle yaptın diyen kimse yoktu ve en rahatı inanın bu