kızım

Babamın öldüğü gün birine aşık olmuştum. Bazen öyle olur, her şey üstüste gelir.
Polis olmasaydım katil olurdum çünkü sahici bir sarstıntı sahte bir dengeden iyidir.
Binlerce ceset, binlerce katil, ve bir evlilik gördüm.
Seni, intihar ettiğin gün tanıdım kızım.
Seninle o gün barıştım.
Şimdi sadece geceleri yapayalnız ve yalınayak anlayabildiğim şeyler var.
Şimdi benim de yalanlara inanmaya ihtiyacım var.
Bütün çaresiz insanlar gibi… Dağılan bir okul gibi…
Acılarımız da birbirine benziyor artık kızım.
Birbirine benzeyen parmaklar gibi ama her birinin eşsiz bir izi var.
Bazen gözlerim dalıyor karanlıkta ama fısır fısır konuşmaya başlıyorsun yine kulağımın dibinde.
Hiç susmuyorsun, ağlamama asla müsade etmiyorsun.
Her şey affedildi babacım diyorsun hiç ayrılmayacağız diyorsun.
Keşke hep yanımda olsaydın diyorum öyle konuştğunu duyunca.
Bu kış çok kar yağar belki beraber kayboluruz diyorsun sen bana
Ama kar taneleri birbirine benzemez ki kızım. Cesetler de benzemez.
Ama bir cinayet başka bir cinayeti hatırlatır her zaman.
Koşan atlar düşen atları hatırlatır.
Yağmur yağar.. durur.. tekrar başlar…
Yanlış yolda yürümek doğru yolda beklemekten iyidir. Beşikten mezara kadar…
Karanlıkta herkesle çarpışabilir insan.
Yalan mı söylüyorum sana? Affet beni kızım, affet!
Bir sürü doğru söyledik ama hiç burnumuz kısalmadı ki kızım!