Amk vardı bi sevdiğimiz. Gidip konussam mi diye çok düşündüm. Sonra bir gün neye guvendim bilmiyorum gittim anlattım durumu bana maalesef arkadas olarak görüyorum dedi. Amk nasıl arkadas lan o kadar yasanmislik var aramızda nasıl olur falan günlerce kafa yordum buna. Bu de bundan sonra arkadaşlığımızin nasıl devam edeceğini düşünüyordum Ne yapmalıyım diye. Şimdi üzerinden 1 ay falan geçti ama birbirimize bakışımız aynı değil tabi ki de olamaz da zaten. Sonuçta aramızda çok etkilyici bi konuşma geçti. Ama şu an keşke konusmaaysdim hiç yaşanmasaydı bu şeyler diye düşünüyorum hata ettim. Sanki ben onu severken onun da beni sevdiğin hayal etmek daha bu güzel bir şey sanki. Bu olaydan sonra kendime bir söz buldum. insanı umut yaşatır. Hakikaten de umutsuz olunca hayattan kopuyorsun. Amina koyim ya bak yine dertlendim.

Neyse bunu buraya bırakayım da kimsenin gibleyeceginden de emin değilim ama olsun içimi döktüm sıkıcı oldu farkındayım napalim (bkz: )