Edit:Beyler çok sağolun içime su serpildi. Hepinize teşekkür ederim. Fikirlerinizin hepsini deneyeceğim çok sağolun

beyler kaç zamandır içimde bir dert var çözemedim gitti. Şöyle aklı selim birkaçınızdan yardım alayım dedim. Biraz uzun ancak yardımınız lazım. işin içinden çıkamıyorum

Öncelikle kendim hakkında ufak bir bilgi vereyim. Böylece olayları daha kolay yorumlar ve fikir verirsiniz.

Evet panpalar, 21 yaşındayım, 9Eylül Üni.'de ingilizce Öğr. okuyorum. Bir kız kardeşim ve bir annem var. Onlar konyada yaşıyor. Babam ben çok küçükken vefat etmiş. Sağolsun annem sayesinde hiç geçim sıkıntısı çekmedik.

O hem çalıştı hem bizi yetiştirdi. Her şeyi alacak paramız yoktu belki ama bizde her şeyi isteyen çocuklardan olmadık hiçbir zaman. Bir şey isterken bilirdim anamın boynu eğilirdi, pahalı şeyler alamazdı ve ben ondan hiç böyle şeyler istemezdim.

Daha sonra aslen sayısalcı olmama rağmen dilden de sınava girmiştim. Mimarlık kazandım ancak okuması çok masraflı olduğu için bunu yazmamaya karar verdim. Hayalim doktor olmaktı ama o olmadı zaten. Bana çok yardımı dokunan bir hocamla görüştüm bu konuyu. Annemin geliri dar ve ben mimarlık okuyarak bu bencilliği ona yapamazdım.

Hocam da dil'den nereyi kazandın diye sordu. Hacettepe dil ve edebiyat geliyordu ayrıca 9eylül öğretmenlik de tutuyordu. Hocam öğretmenliği yaz hem hazır iş. Meseleğini eline alınca ailene de yardım edersin hem de ingilizce olduğu için okurken sana çok iş gelir çeviri yapar paranı kazanırsın. masrafları da çıkarırsın demişti.

Velhasıl velkelam öyle de yaptım. Şükür boynum hiç yere gelmedi. Okurken kendi harçlığımı çıkardım, bazı sitelere dizi çevirisi yaptım hatta anneme para bile gönderdim.

Gelgelelim sorun bundan sonra başladı. Yada uzun süredir vardı da ben yeni fark ettim . Sömestr olunca ailemin yanına Konya'ya döndüm ve onlarla vakit geçireyim dedim. ilk hafta kardeşimle gezdim, tiyatroya gittim ve özlem giderdim. Ama onda bi soğukluk vardı, hep bi yabancıyım gibi bakardı bana.

ilk hafta böyle geçerken cumartesi günü zeyneple(kardeşim) ev için pazara gidiyorduk. zeynepin arkadaşlarıyla karşılaştık. Tipleri çok tuhaftı. 14 yaşındalar ama makyaj diz boyu. Birde yanında sırık değişik bi elemanla el ele dolaşıyor.

Hal böyle olunca canım sıkıldı. Kardeşmin arkadaşları böyle mi diye düşündüm ve bunu zeyneple konuşma kararı aldım.

Akşam oldu yemekler yendi annem yattı. Zeynep'i odaya çağırdım gel biraz konuşalım diye. Elinde bir telefon whatsapp denen şeyden konuşuyor geldi yanıma oturdu. Ben halini hatrını soruyorum o hiç yüzüme bakmıyor ve kısa cevaplarla geçiştiriyor.

En son dayanamadım patladım, sesimi yükselttim. Arkadaşlarından hoşlanmadığımı ve bu ergen davranışlarının annemi de beni de üzdünüğün söyledim..

Ki söylemez olaydım. Kardeşim ağlamaya başladı ve içinde tuttuğu onca şeyi döktü. Cümlelerini aklımda kaldığı kadarıyla aktarıyorum;
"Abi ben küçükken yalnızdım, büyüdüm hala yalnızım. Annem çalışıyor sen yoksun kimse yok. Hergün eve geliyorum evde bir insan yok. Halimi hatrımı soran, saçımı tarayan bana kızım diyen kardeşim diyen sarılan kimse yok. Yemeğimi kendim hazırlıyorum, her şeyi kendim yapıyorum. Çok sıkıldım abi tek kalmaktan çok sıkıldım. Arkadaşlarım babalarıyla bir şeyler yaparken, ailesiyle gezmeye giderken ben tek kalmaktan çok sıkıldım. Ne sen benim yanımdaydın ne annem. Babamın yüzünü bile bilmiyorum, sesini duymadım kokusunu çekmedim. Şimdi bana arkadaşlarını da bırak diyorsun? Allah aşkına daha ne kadar yalnız kalmamı istiyorsunuz?"

Beyler o an ağlamamak için kendimi zor tuttum. Kardeşim haklıydı ama bizim durumumuzda belliydi sonuçta. Burada kalıp aileme yük olamazdım. Annem ise çalışmayı bırakamazdı. Kaç gündür bu konuyu düşünüyorum ve işin içinden çıkamadım. Bir akıl verin nolur