edit: cok uzun olmus kusura bakmayın ama görünce dayanamadım içimi dökeyim dedim

10 yaşındayım o zaman 12 yaşındada abim var. anne tarafından akraba binasında yaşıyoruz dedem daym teyzemler falan babam işsiz o zamanlar kurban bayramı arefesi ayakkabılar patlak kıyafetler eskimiş bayramlık bekliyoruz yok. garip anamızın başına ekşiyoruz kadın çaresiz babama söylüyo babam da darda iş yok borç var biz ısrar ettikçe kadında çaresiz babama ısrar ediyo babam dayanamayıp anneme bir tokat atıyo annemin gözü mpsmor ertesi gün garip anam mor gözüyle çıkıp babasının elini öpüyo dedem de soruyo tabi anam da anlatıyo böyle böyle bayram sabahı dayım bizi alıp ayakkabı almaya zütürüyo eve geliyoruz babam çaresiz pişman ağlamaklı o günden sonra bir daha elim kalkarsa taş olsun diye yemin ediyo o günden sonra anneme sesini bile yükselttigini görmedim cocuk falandım ama o günden sonra bayramlarıda hiç sevmedim. artı olarak karşı binada zengin komşunun oglunun eski halısahalarını bize vermişti o arkadaşım aşagı indiginde koşa koşa eve gider aglardım. şuan çok şükür durumumuz iyi ama bi ayakkabı takıntım var. ne kadar para olursa olsun ayakkabıya verdiğim paraya acımam gözüm gibi bakarım. elimden geldiğincede mahallede durumu olmayan cocuklara ayakkabı alırım. lisede sınıfta para toplardım eski olmayan ayakkabıları toplardım. 3 sene sonra mezun olucam elim inşallah para görücek yırtk ayakkabılarımı unutup o cocukları es geçersem kalbim kurusun