Babam yavaş yavaş geriye doğru bir kaç adım attı ve arkasındaki koltuğa oturdu. Gözlerine kırpmadan yerdeki kanlar içerisindeki anneme bakıyordu. Bense hem anneme hem babama. Hiç beklemediğim bir olaydı. Fakat o zaman anladım ki ben pgibolojisi bir hayli bozuk biriydim. Annemin ölümüne sadece şaşırmıştım. Herhangi bir üzülme yaşamadım. Sadece beklemiyordum işte.

Hızlıca kendimi toparlayıp polisi aradım. Ben polise durumu anlatırken babam bana baktı. Elinde kanlı bir bıçak, üzerinde kanlı bir eşofman, bana doğru çevrilmiş iki donuk bakış... Ben durumu anlatıp telefonu kapatmıştım. Babam yavaşça doğruldu ve ayağa kalktı. Elinde kanlı bir bıçakla yavaş yavaş üzerime yürüyordu. O an kaçmak istedim fakat bakışlarıyla beni olduğum yere mıhlamıştı sanki. Kaçmak geliyordu içimden ama bir yandan da "Acaba şimdi ne yapacak?" diyerek bekliyordum. Yaklaştıkça yaklaştı. Bıçağı tuttuğu elini havaya kaldırdı. O anda ne yapacağını artık anlamıştım. Ani bir hamleyle kendimi kenara attım. Babam o yavaş davranışlarından vazgeçip hızlandı. Hemen koşup kapıyı açtım ve çıplak ayak dışarı kaçtım. Babamda arkamdan geliyordu. Ben tabi ki ondan daha hızlıydım. Merdivenleri kaçar kaçar atlayarak indiğimi hatırlamıyorum. Bu konuda bir dünya rekoru varsa büyük ihtimalle kırmıştım. Bir kaç kat inince beni yakalayamayacağını anlayıp olduğu basamağa oturdu. Bunu gördüğüm halde kaçmaya devam ettim. Apartmanın dışına çıkıp karşı kaldırıma oturdum. Apartmanın penceresinden babamı görebiliyordum. Oda beni görebiliyordu. Polisler gelip babamı ve beni alana kadar babamla bakıştık.