Fotoğrafı görünce ufak da olsa heyecanlanmıştım. Cevap verdim "hemen şimdi mi?". Yanıtı gecikmedi "şimdi tabi ne zaman olucak şaşkın =)" Üstümü başımı giyip aileme arkadaşlarla pese gidiyoruz dedikten sonra yola çıktım. Uzak olmadığını önceden de söylemiştim, 5-6 dakikada vardım parka. Yine o bankta oturuyordu, aynı yerinde. Kapşonu geçirmiş kafasına gözleri karanlık içinde bekliyordu beni. Birazdaha yaklaştığımda gördü beni yüzü öyle bi güldü ki ayağa kalktı ben kollarımı açtım, bunu beklemiyordu sanırım biraz duraksadı sonra o da açtı, sarıldık. Oturduktan sonra söylediği ilk söz "burası bizim yerimiz olsun" duraksamadan "tamam" dedim gülümseyerek. Birden samimileşmiştik omzuma yaslandı. Karanlığı yarıp gelen ışığın vurduğu bomboş, rengarenk parkı izliyorduk ikimiz de. Sabahları şen şakrak olan bu mekan, ne kadar da sessizdi şimdi. Sessizliği telefonuma gelen mesaj bozdu.