Kasım sonu yağmurlu ve fırtınalı bir günde öğlen vakti, bizi bekleyen sürprizden habersiz şehrin işlek caddelerinden birinde bulunan ünivesiteli gençlerin takıldığı nargile cafede arkadaşım mikoyla birlikte çayımızı hüpletip cebimizdeki 10 lirayla akşama kadar neler yapabileceğimiz konusunda beyin fırtınası yapıyorduk.

Maddi durumu iyi olmayan, fakir iki ailein iki zeki çocuğuyduk, yaşadığımız şehir ufak bir tatil beldesi, kışın sadece yerlilerin ve üniversiteli öğrencilerin kaldığı, yazın nüfusun yüz katına milyon kişiye ulaştığı, egenin huzurlu sahillerinin en güzel noktasıyla buluşan Kuşadası'ydı.

Gariptir fakat, durumu iyi olmayan ailelerden gelmemize rağmen, ikimizde bunun bir ayrıcalık olduğunu düşünüp bardağın boş değilde hep dolu tarafını görmeye çabalıyorduk.

Yaşıtlarımız sürekli ortam veya karı kız kovalayan, paranın verdiği rahatlık ve aile desteğiyle kendisini cevresine kanıtlamaya çalışan gereksiz insan topluluğundan başka birşey değildi bizim için...

Yani demek istediğim, elinizi tutan birileri yoksa cevrenizde, kendiniz ilk önce yürümeyi, ardındanda koşmayı öğrenirsiniz, en azından birgün tutunacak kimseniz olmadığında, bahsettiğim arkadaşlar gibi ayak altında ezilmek yerine düştüğünüzde kalkmanızı sağlayacak erdemede sahip olabilirsiniz...

Gerçekçi ol, imkansızı iste

2 ay boyunca yaşadıklarımızı mikoyla beraber elimizden geldiğince bu başlıkta paylaşmaya çalışıcaz panpalar

Kahve sigara yapıp geliyorum yeterince rez gelirse saat 14:00 e kadar buralara yardırırık