Işte beş sene evvel kaza yaptığım yoldaydim. Yokuşta frenim patlamıştı ve yolun sonundaki evlerden birine girmiştim. Ehliyeti ilk aldığım zamanlardı. Yine yılın bu zamanları, günün bu saatleriydi.
O sıra sigaram düştü pedallarin arasına. Eğilip aldim. Doğrulduğum zaman hafiften frene basmayı denedim.O an olanlara inanamadım. Yine aynı yerde fren sismisti. Yine aynı yokuşu inip yine aynı eve girdim daha sivasinin üstüne boya vurulmamis aynı duvara carptiktan sonra.
Yine toz duman kalmisti ortalık. Kapıyı zorlukla açmaya çalışırken evin beyi "ulan sizin korkunuzdan bu duvari yaptiramayacak miyiz biz" diye bagiriyordu. Arabadan indigimde evin icindeydim zaten. Evet sahibi beni hemen tanıdı."Ooo beyfendi kapıyı geç pecereyi kullanma huyun bile yok hala" dedi. Güldüm.Beş yıl sonra aynı eve girmiştim. Aynı aile yine kahvaltı yapıyordu. Evlerine kamyonla girmem artık olağan bir şey olduğundan meseleyi kısa kesip hemen kahvaltıya buyur ettiler.Ev sahibi gibiydim zaten. Kumandayi elime alip gayet dogal bir sekilde kanallari zaplamaya başladım arkada kamyonumdan hala can cekisme sesleri yukselirken.Ama ailede biri ekgibti. Ergenlik çağındaki evin kızı ortalıkta görünmüyordu. Amca cay icer misin dedi bana o sira. Icerim dedim. Içeriye ayşe ayşe diye bağırdı.
Işte kapı açıldığı an hayatımın aşkı ile karsilasitigimi fark ettim. Geçen gelişimde ki küçük kiz büyüyüp serpilmiş, çok güzel olmustu.Çayı alırken babasına dönüp kızını allahın emri peygamberin kavli ile kendime istedim. Verdiler.
Şimdi hala aynı evde yaşıyoruz.Iki çocuğumuz oldu. Yani damperli kamyonumla girdiğim evde iç guveysi olarak kaldım. Mutluyum.