Ertesi gün bir kavanoz aldım dükkanın tekinden. Tekrar mezarlığa döndüm. Kavanozu sevdiğimle doldurmaya başladım. Daha doğrusu bir hayattan geriye kalan topraklarla. Bu bana azim verir diye düşünüyorum o sırada. Kavanoz ağzına kadar dolunca üstüne sevdiğimin ölümünden önce çektirdiğimiz fotoğraflardan birini yapıştırıyorum. Evde yatağımın baş ucuna koyuyorum ki bu bana hem hedeflerimizi, hayallerimizi hatırlatsın hem de artık onun için nefes aldığımı hatırlayayım. Annem görüyor kavonozu hemen anlıyor. Anne diyorum. Bu kavanoza kimse ellemesin. Elletir miyim beyler ? Her gün kalktığımda kavanozu ve üstündeki fotoğrafımızı öpüyorum.