Bundan sonrası rutin geçiyor. 1 hafta boyunca her sabah kavonozu öpüyorum. Mezarlığa gidiyorum. Sohbet ediyorum orada sevdiğimle. Eve dönüp yatıyorum. Şampiyon olmak isteyen adama bak diyorsunuz eminim. Ben de bunu diyorum kendime. Ama gücüm yok, takatim yok. Birazcık azmim var o kadar. Her an kendimi öldürecek seviyede hissediyorum kendimi. Hatta bir gece boğazıma bağlıyorum ipi. Çıkıyorum sandalyeye. Kendi sandalyeme vuracakken kavonozu görüyorum. Ağlıyorum yine. gibeyim. Verdiğim sözleri tutamıyorum. Ağlamayacağım diyorum ağlıyorum. Yaşayacağım diyorum. En azından şampiyon olana kadar. Hiçbir icraatim yok şampiyonluk için. Tekmeyi vuruyorum sandalyeye. Debelenirken odaya babam giriyor. Kurtarıyor. Kurtarmak denirse buna. Odamın kapısını kilitlemeyen kafamı gibeyim diyorum. Bundan sonra 1-2 hafta kendimi toparlama süresine giriyorum. Toparlama dediğime bakmayın. Sadece spora gidecek takatimi bulana dek.