Ben mahalledeki oto yıkamada, rıfatta dönercide paket serviste işe girdi.

Aldığımız para bizim yaşımız için süper paraydı. bahşişlerle falan şimdinin 800-900 lirasını cebe indiriyoduk.

zaten rıfatla aramızda hiç bi zaman paranın hesabı olmamıştı. benim param senin paran yoktu. bizim paramız vardı.

2 ay çalıştık. elimizde iyi para vardı. hatta aklımıza parayı karıya vermeyip araba almak geldi.

Sonra salakça bi fikir olduğunu kabul edip vazgeçtik.(ne salakmışız. arabayı alınca masraflar bitiyo sanki)

...

2 ayın sonunda ikimizde işten çıktık. şimdi karıya nerde ve nasıl gidiceğimiz fikri vardı.

o zamanlar herkesin ağzında karaköy muhabbeti falan vardı. tamam bizde muhabbetini yapıyoduk ama bilmiyoduk ki ne gibim yer olduğunu.

rıfatla kafaya koyduk önce keşfe gidicektik. cebimize yol paramızı koyup tuttuk karaköyün yolunu.

Sonuç mu ? sonuç tam bir hüsran. bırak keşfetmeyi yeri bulamadık anasını satıyım.

zütümüze baka baka geri döndük. moralimiz bozulmuştu bildiğin.