içine kapanık konuşmayan her zaman susan bir insandım hayatım boyunca çevremde asla ezilmedim bunu kimseye yaptırtmadım.
biraz deliydim aslında sinir harpleri geçirebiliyordum kendi içimde bu sinirleri sadece duvarları yumruklayarak durdurabiliyordum galiba yoksa kendimi kesebilirdim =)
ilk hayal kırıklığımı babam yaşatmıştı bana ailemiz toparlanabilecek durumdayken tamamen dağılmıştı neden böyle bişey olmuştu hiç bilmiyorum her zaman çıkar yol vardı onlar istemediler.
ilk üzüldüğüm zaman elektriklerimiz kesilmiş yarın okul var annem pantolonum ütünlensin diye yatağımın altına koymuştu kırışmasın diye hiç hareket etmeden yatmıştım o gün sırf pantolonum hareket etmesin diye.
evimize ilk haciz memurları geldiğinde babam demiştiki eşyalarımız değişecek yenileri gelecek çok sevinmiştim yeni eşyalar yeni bir huzur ortamı ama giden eşyalar ne geri geldi ne yenisi geldi daima boşluk oldu hep odalarda
boşluklar sadece odalarda değil bendede vardı acımasız boşluklar insanlıktan çıkarıyordu beni dünyayı insanları sevmemi zorlaştırıyordu.
sevemedim ben insanları hepsine nefretle baktım bana zarar vermesinler canımı acıtmasınlar diye en yakınlarım acıtmıştı canımı canım çok yanmıştı açılan yara hiç kapanmadı.
umutsuzluk... umudum kalmamıştı hayatta tabi benden bişey beklenemezdi çok fazla ben işe yaramaz biriydim ailemin gözünde sadece tek bildiğim şey susmaktı onlara göre en iyi yaptığım iş susmak..