saatlerce hayaller kurardım herşeyin düzgün olduğunu benim mutlu olabileceğimi düşünürdüm bi nebze ama çok ağır gelirdi bu hemen aklımdan silerdim bu düşünceleri neden düşündüğümü düşünüp yıkarım tüm mutluluk hayallerini bırakırdım kendini kör kuyuların dipsiz boşluğuna
hayal kurmayı babam sayesinde sevmedim hep umutlandırıp sonra boşa çıkartırdı çok üzülürdüm aldatılmak çok canımı yakardı ama her seferinde inanırdım ona kimseye inanmadığım kadar belki bu sefer olur diye inanırdım hata yaptım.
şimdi gelip gene bana hayaller kurdurtsa gene inanırım neden bilmiyorum artık nedenini bilmediğim şeylerin sayısı bi hayli fazla galiba =).
sabah doğardı insanlar için benim için zaman çoktan durmuştu hergüne yeni bir gün demedim dünle bugün arasında fark yoktu dün olanlar bugünümü etkilemişti yarınım hep aynı kalacaktı ben susamıştım
insanlara değer veremedim çok fazla içten onlara sarılamadım çok fazla yediremedim kendime ağlamayı çoktan unutmuştum ben göz yaşlarım damlamıyor akmıyordu gözlerimden bu nedenle bazen 2 saat boyunca 15 dakika aralıklarla gözümden tek tek yaş akar.