boyunca bir kere bile gülemedim. Bir kez olsun bile. Insanların saçma sapan hareketleri beni yalnız kalmaya sürükler oldu.

10 Yasımdayken annem ile babam ayrılmak zorunda kaldılar. Annemle yaşadım. Babam tam 1 sene sonra trafik kazasından vefat etti. Memlekete gerı taşındık. Bu küçük yaşta hayatın acı yükünün hepsi omuzlarımdaydı. Insanlarla hiç konuşamadım. Düzgün bir ilişkim olmadı. Düzgün bi arkadaşa sahip olmadım. Tek varlıgım annem ve rahmetli babamdan kalma mızıkaydı. Çok severdi rahmetli mızıkayı. Küçükken bana hep çalarmış annem söylerdi.

16 Yaşımda lisede. Bi kızı çok sevdim. Adı Gamzeydi. Unutamam ölene kadar. Ilk defa duygum olduğunu farkettim. Ilk defa beni umutlandırıcak bisey hissettim. Yakışklı degildim acıkcası. Normaldim. Beni ön plana taşıycak hicbişeyim yoktu.

Edit: Devam edicem part part beyler. Bitirmemezlik yapmıycam. Bunları anlatmam ihtiyaci duydugum için yazıyorum.