Özlemini duyduğumuz kimi zaman bir daha gidemeyeceğimiz, bir daha dönemeyeceğimiz, bir daha varamayacağımız, bir daha ulaşamayacağımız yer oluveriyor... Ne yapsak da ne etsek de gidemeyeceğimiz oraya... Orası bize uzak artık... Ama orası bize uzak olsa da bize en yakın yanımız... Çünkü hepimiz oralardan buralara emekleye emekleye, adımlaya adımlaya, yürüye yürüye, koşa koşa taa bu zamanlara geldik... Ve bir gün ve hergün daha da uzaklaşacağız oradan... Çünkü gidecek yolumuz var, biraz çok biraz az olsa da... Ve o yoldan ne kadar yol aldıysak o vakit her şeyin ve herkesin kaybolduğu bir yol oluverecek orası... Yani herkesin ve her şeyin kaybolduğı yoldur çocukluğumuz.