Aylardır içimi kemiren canavarla daha fazla savaşamayacağımı anlayalı sadece birkaç saat oluyor . Aylardır kabullenmek istemediğim ve belki de hep itelediğim , o vazgeçilmez sonuç gün gibi ortada artık . Hastayım , hem de çok hastayım . Hastaneler , ilaçlar , doktorlar , iğneler , cihazlar derken tükendim , eridim , bittim . Sürekli içimde birşeylerin azaldığını bilerek ama yine de herşeye rağmen hayata karşı gelerek dimdik durmak bitirdi beni . Oysa ben ne kadar yalnızım anne. Hastane odasında , geceleri sabaha kadar kaldığım o anlarda , vücuduma giren her iğne de , kalbime birşeyler saplanmıyor muydu? Hemşire her kan almaya geldiğinde ömrümden ömür çalmıyor muydu? içtiğim her ilaçta , zaten sayılı olan zamanımdan bir dakika daha gitmiyor muydu?

Biliyordum , en başından beri biliyordum iyileşemeyeceğimi. Kendimi kandırdığım gibi sizleri de kandırdım . Bir gün iyi olacağım ümidiyle ayakta tuttum canımın ötesi dediklerimi. Olmadı, olmuyor , olmayacak . Yazdığım her kelime hayatımın sonuna geldiğim şu dakikalarda benden size kalan son şeyler olacak . Oysa ne güzel çocukluk anılarım vardı benim değil mi anne ? Onları anlatmak varken neden ağlayalım ki , sen hep gül anne.

Edit : gördüm ki yalnız değilmişim yanımda panpa dediğim kardeşlerim de varmış . Attığınız destek yorumlarıyla ve dm lerle bana gerçekten çok büyük moral oldunuz hepinizi seviyorum