Bizim kantin sandviç yapardı 2 liraya, ben de bir hafta boyunca annemin verdiği 25 kuruşları biriktirmiştim her gün. O zamanlar simit 25 kuruştu, ayran şalgam falan lükstü. Her neyse annemden yalvar yakar son gün 50 kuruş almıştım, yalvar yakar diyorum çünkü durumumuz harbiden vasattı pazara falan çalışmaya giderdik sürekli, çar çur edilecek para yoktu. Gittim kantine, heyecanlı bir şekilde sandviç istediğimi söyledim içinde de yok yok işte salamından tut ince dilim kaşarına, ketçabına mayonezine kadar cennetti dıbına koyim sürekli bayat simit yiyen bir adam için. dıbına koyim aldım sandviçi, aptallaştım birden sandvici izliyorum ne şahane bir şey diye. Tam bir ısırık alacam hiperaktif bir huur evladı geldi sırtıma sert bir şekilde çarptı, sandviç falan zemine yapıştı. Arkasına bakmadan gitti tabii ki dıbına koduğumun oğlu, hala hatırladıkça sinirlenirim. Bakakaldım sandviçe, bir hafta boyunca parayı özenle biriktirmem, okul günlerinde açlığa katlandığım vakitler gözümün önüne geldi, pazarda çalıştığımızı falan da hesaba katınca geçip tuvalete sessiz sessiz ağladım teneffüs boyunca. Şimdi durumumuz biraz daha iyi, annem çıkarıp para verebiliyor ihtiyacımız olduğu zaman. Ama nasıl anlatılır ki dıbına koyim, çok kötü günlerdi işte anlayacağınız üzere, cidden anayı babayı para hesabı yüzünden üzgün görmek insana koyardı her ne kadar küçük olsak da anlardık. Çok çalışmak lazım, bu dünyayı arkamızdan sertçe vurup elimizdeki yemeği düşüren huur çocuklarına bırakmamak lazım.