Küçük şirin bir apartman olmasına rağmen kasvetli, karanlık bir bodruma sahip olmak başlı başına bir ironi.iç çamaşırlarına yapılmış idrar kokuları duvarlara sinmiş bile. Korku filmlerinden edindiğin tecrübelerle hiç sesini çıkarmıyor, gözyaşlarına bile haykırmak için izin vermiyorsun. Fakat gerçek farklıdır, gerçekler mutlu sonla bitmezler

Önünde hareketsiz yatan bebeğin boynu bir maket bıçakla kesildi. Neredeyse paslıydı ve ilk seferinde kan kaybından öldürecek kadar kesemeyince bu işin mimarı bir kaç kere daha bıçağı sürmek zorunda kaldı. Etrafa biraz daha baktığında bir takım çantası olduğunu gördün. Ayaklarınıza bağlı zincirler sıkmamasına rağmen hareket etmek olası değildi.Çünkü zincir sesi her an birşeyi üstüne çekebilir.

Bir öksürük sesiyle etrafına bakıyorsun. işte birisi daha uyandı.
"Allaah Allah uyanın uyanın yardım edin, YARDIIIM" ve zavallı Mithat amca lacivert lastik kilotuyla yerinden oynuyor.O zaman farkediyorsun yukarıdaki düzeneği. Herkes bir banta bağlı.Bir anda bant oynuyor ve Mithat Amca öne doğru ilerliyor yavaşça.Şimdi biraz da sola ve evet herkesin görebileceği şekilde.

Millet yavaş yavaş uyanırken iri kıyım yüzünde maske var sandığın bir adam hızla koşarak herkesin ağzını seri hamlelerle bağlıyor ve ortalıktan kayboluyor. Sıra sana geldiğinde yüzünün maske değil yüzlerce jilet yarasyla deforme olduğunu hayal ediyorsun. Koca zütlü Melis Ablayı hala göremedin.

Bodrumun kapısı açılıyor ve içeriye siyah önlüklü gözlüklü bir adam giriyor. Gayet cılız, açıkta kalan kollarından kar gibi beyaz tenli bir adam. Yanında ise belindeki silahı göstermekten çekinmeyen 200-250 kiloluk bir sığır duruyor tam bir huur çocuğu olduğu gözlerinden belli.