Arkadaşlarım var ama yalnızım, kimse beni giblemiyor, bir kişi bile bana saygı duymuyor. Biliyorum oradan bakınca bi ergen çığlığı gibi duruyor ama yaş ilerledikçe ve hala o ergenliğinizdeki eziklik üzerinizde duruyorsa insan yaşama hevesini kaybediyor.

hani arkadaş grubunuzla otururken muhabbet edersiniz ve arkadaşlarınızdan birinin kız arkadaşı gelir, herkese selam verir elini sıkar ve sizinkini havada bırakır ya, işte eli havada kalan o ezik benim.

Geçenlerde başımdan geçen olayı anlatayım, ben birini dövdüm, normalde asla kavga eden biri değilim ama çok tahrik etti beni amnakudumn ergenleri. Bende bi yumruk attım bebenin dişi kırılmış ne kadar abisi varsa aradı, bende benim can ciğer 2 arkadaşımı aradım gelin mevzu var diye.

Yakın arkadaşım bana kardeşim keşke onlara bulaşmasaydın bu bebelerin abileri çok belalı, uğraşılmaz dedi o arada diğer sözde arkadaşım telefonu aldı, kanka yea sen taksörsün halledersin deyip kapattı.
Tek başıma gittim, olayı konuşarak hallettim, ama burada mevzu en yakın arkadaşlarımın benim zor anımda yanımda olmamalarıydı.

bi kızı sevdim, ben kıskançlık krizlerine girdim kızdan ayrıldım sonra sözde arkadaşım kanka o kızı ben gibtm o gibti bu gibti dedi, halbuki benim bu kızı hala sevdiğimi biliyordu. kaç kere elimden aldılar amcık ağızlıyi yine damarıma basmaya devam etti, çünkü beni ezik gördü.

işsiz olduklarında, onlara çalıştığım kafeye kefil oldum yanıma soktum, olay çıkardılar beni rezil ettiler. Bende işimden oldum. Sonra onlar işe girdi, durumumu bildikleri halde giblerine takmadılar.
Kız ortamları oldu, beni çağırmadılar, paraya sıkıştılar verdim, ben paraya sıkıştım umurlarında olmadı.

Daha anlatacak çok şey varda, dinleyecek insan yok. Kişisel gelişim kitapları okudum, özgüven başlıklarının müdavimi oldum, spor yapıyorum ama hiç birşeyin değistiği yok. Ben hala o yalnız, kimsenin gibine takmadığı
asosyal ezik bireyim.

Ben dünyaya, başkalarının hayatındaki figüran olmak için gelmişim, gibeyim böyle adaleti.