Tek part, primsiz, rezsiz, sadece içimden geldiği için anlatacağım bir anım. Tutsun ya da tutmasın umrumda değil.

6 yaşındaydım, ilk aşkımdı...

Panpalar benim anam ve babam ikisi de ailelerinin son çocuklarıdır. Ben de bizim ailenin son çocuğuyum. Haliyle dedelerimi ve babannemi hiç göremedim. Öteki ninem ise ben 6 yaşıma gelene kadar yaşamıştı.

Anam ve babam çalışıyor, abim de okuyordu. 6 yaşındaydım ve anneannem öldükten sonra bana bakacak kimse kalmamıştı. Durumumuz pek iyi sayılmazdı ama yine de beni bir anasınıfına göndermeye karar verdiler.

O zaman öyle asosyal değildim, heyecanla gittim okula. Ama okula başladım, o gün bugündür asosyal kaldım. Herkesin ailesi birbiriyle tanışmış, çocuklar aralarında kaynaşmış, okulda da dışarda da beraber takılıyorlar. Benim annem ilgilenemezdi işinden dolayı, haliyle yalnız kaldım. Çivili tahtada maç falan yaparlardı, ben izlemeyle yetinirdim. 3e3 maç yaparlardı, ben hakem olurdum. Yalnızdım, tamamen yalnızdım.

Bir tane de kız vardı. O da aynı benim gibiydi, benim gibi yalnızdı. Çünkü okula fazla gelmezdi. Geldiğinde de sebebini bilmiyorum, hep ağlar, kimseyle muhattap olmazdı. Tahmin ediyordum ki, o da benim gibi okulu sevmiyordu.

Vurulmuştum kıza. Ağlarkenki o çaresizliği, benim gibi okuldan nefret etmesi, benim gibi yalnız olması 6 yaşındaki bir çocuğun aşık olması için yeter de artardı bile.

Yine bir gün, yine ağlıyordu nedensizce. Öğretmen de sıkılmıştı artık bundan. "Çocuklar, *** arkadaşınız arkadaşlarına alışamadı galiba. Hadi sıraya geçin ve hepiniz teker teker arkadaşınıza sarılın" diye bir söz çıktı öğretmenin ağzından. Nasıl yapacaktım bunu? 6 senelik geçmişinde hiçbir kıza sarılmamış olan ben, şimdi sevdiğim kıza nasıl sarılacaktım?

Herkes sıraya geçti. Teker teker sarıldı. Ben ise o büyük mavi masanın altına saklandım. Sarılamadım. Herkes sarıldı, ben sarılamadım beyler.

Sarılamadım...