beyler bazen öyle bi moda giriyorum ki, içim bi sıkılıyo. bi şeye sarma ihtiyacı duyuyorum. ya birileriyle sevmediğim yönlerini aklıma getirip tartışıyorum ya da sevmediğim şeylerin ne kadar salak olduğunu düşünüp bunlarla yaşıyo olmaktan nefret etmeye yoğunlaşıyorum. berbat bi duygu. böyle zamanlarda her şeyin güzel gittiği insanlar varsa onlardan da aşırı ilgi ister bi hale gelip saçmalıyorum. sevgilimi, yakın arkadaşımı falan böyle böyle sıkıcam diye çok korkuyorum çünkü inanılmaz geveze oluyorum. halbuki böyle hissetmek de saçma ve bu ruh halimin bi parçası belki.

böyle durumlarda çenemi kapalı tutup geçmesini beklemek en doğrusu kırıp dökmek veya karizmamı çizdirmek yerine. ama çok zor. yardım edin ya abv bu duygunun.