Ertesi gün tekrar gittiğimizde içimde bir nefret var beyler bildiğiniz çocuğa karşı, babama büyük cesarette bulundum dedim ki iki saat erkenden gidelim, hırsımı anladığından sanırım gülümseyerek kabul etti, ben maçtan önce ısındım atışlar yapıyorum babam beni izliyor not alıyor falan o hiç okuyamadığım not defterine, neyse muhabbet gene aynı dünkü takımlar, aynı maç şekli, ben o nefretle bir saldırarak oynadım ki yok öyle bir şey yani, bencilliğin dibine de vurdum bu arada kimseye top vermek istemiyorum kendimi parçalıyorum köpek gibi koşuyorum bildiğiniz, arada cool hareketler çekiyorum kendimce, ilk yarı bitti skor bu sefer 20:16 kazanıyoruz ama ben bittim tamamen, babam yanıma geldi tekrardan ve kulağıma tek cümle söyledi, NBA için söylediğimi hatırla, takım oyunu en güzel savaş stilidir. O anda zaten benim kafamda yandı o ışık, neyse ikinci yarı geldi ve maç sonucu 34:23 bitti beyler. Maçın bitiminde babama koşup bir sarılmam var ki filmlerdekinin tam aynısı ya, o gün beraber ilk fotoğrafımızı çekindik ben babamın sırtına çıkmıştım, kameraya karşı gülümsüyoruz ama ikimizin de gözleri pek ayrı gülüyor be kardeşim