Hiç unutmuyorum. taks maçı çıkmıştı. Onu izlerken birden Damlanın bağırdığını duydum. Hemen ayağa kalkıp yanına gittim. Uyanmıştı. "Ne oldu" diye sordum heyecanla. Ona bir şey olmasından korkmuştum. "Kabus gördüm" dedi. Etrafındaki şeyleri anlamaya çalışıyordu. Farkedip " Salonda uyuyakalmıştın da ben de buraya taşıdım" dedim. Bir cevap vermedi. "Su getiriyorum" dedim. Olur manasında kafasını salladı. Gittim su getirdim. Suyu verdikten sonra "konuşmak istersen gelebilirsin salondayım" dedim. "Teşekkürler" dedi. Ve tekrardan yorganın altına girdi. 5 dakika sonra maçı izlemeye devam ederken yanıma geldi. "Bana neden yardım ettin" diye sordu. Karşıma değil yanıma oturmuştu bu sefer. Bir sigara daha alıp yaktım. Ona öyküyü anlattım. Onu kaybettiğimi o yüzden de suçlu hissettiğimi ve onu öyle ağlarken görünce dayanamadığımı falan. "Peki" dedi "unutuyor mu insan gidenleri". "Bilmem "dedim "daha az hatırlıyorsun belki. Sanki bir kurşun atılmış kalbine, yarası günden güne azalıyor da, o kurşun hep orada kalıyor. Her nefes alışında hissediyorsun, gülüşlerin eskisi kadar içten değil, en mutlu anında bile bir burukluk var içinde ölümünden sonra. Hani diyor ya Özdemir Asaf "Ölüm gibi bir şeydi ama kimse ölmedi" diye işte her an oluyor o soktuğumun şeyi. Her an keşke ben olsaydım diyorsun onun yerinde, ama ne o geri geliyor, ne de sen gidiyorsun" Gözlerim dolmuştu. O ela gözler bana acıyarak bakıyordu. Sigaramdan bir duman daha aldım. Öylece oturduk bir süre.

edit: geepmarley'e sözün Özdemir Asaf'a ait olduğunu söylediği için teşekkür ederim.