Üç dört kişi buradaysa devam edeyim

O ayın başında dilekçeyi verip kaydımı aldırdım. Annemin ağlamaları ve babamın sinirli bakışları eşliğinde taksiye atlayıp otogara gittim. Hiçbir şey hissetmiyordum. Ne annemin ağlamaları ne de babam gram umrumda değildi. Hayatımı ne uğruna yaşadığımı düşünürken bir yandan da belki bu şehirde beni mutlu edebilecek bir şeyler bulabileceğimi düşünüyordum. Bir hobi, bir mekan, bir kişi...

insanların garip bakışları üzerimdeyken bir sigara yaktım. Memleketin şu garip bakışlarına alışmıştım. Uzun boyum, küpelerim ve piercingim, tepeden tırnağa siyah giyimim ve deri botlarımın o saçma dikkatleri üstüne çekmesi umrumda değildi.

Biraz bekledikten sonra otobüse bindim. 8 saatlik bir yolculuktan sonra özgürlük beni bekliyor olacaktı, en iyisi kafayı atıp uyumak diye düşünüp uyudum. Bir süre sonra muavinin sesiyle uyandım. Sonunda gelmiştim, belki hayatıma anlam katacak bir şehir.

Terminalde bir taksiye atlayıp yeni okuluma doğru yola koyuldum. Sabah bindiğim için okulun dağılma vaktinde orada olacaktım. "Neyse ne" diye mırıldandım. insanlarla kaynaşmak hiçbir zaman benim için sıkıntı olmamıştı.

Bunları düşünürken okula gelmiştik. Taksiden indim, valizimle çantamı alıp basketbol topumu kolumun altına sıkıştırdım. Yeni okulum büyük bir kampüsün içerisindeydi, daha aralığın başı olduğu için kar olmasa da kuru bir ayaz yüzüme vuruyordu. Yurdun nerede olduğunu anlamaya çalışırken bir yandan da okuldan dağılan öğrenciler yanımdan geçiyordu. Kızların kikirdemeleri kulağıma geliyordu ama umrumda değildi, hayatımdaki diğer her şey gibi.

Ancak o sırada gözüme bir şey çarptı, bir çift kocaman gözün üzerimde olduğunu hissetmiştim; kafamı çevirdiğimde kırmızı karose ceketli kısa bir kızın köşeden döndüğünü gördüm.

O gözlerin hayatıma anlam olacağını o gün bilsem her şey daha farklı olurdu..