Beyler biz küçükken çok fakirdik. Bırak mont, hırka falan almayı ayakkabı bile alamazdik. kış günleri annem bana yorgan gibi biseyden mont yapardı. Herkes benimle dalga geçince annem görmüş olmalı ki sözde montumun arkasına keçeli kalemle o zamanların mont markasının ismini yazmıştı. Mutlu olmuştum marka montum var diye. Birgün okula giderken ayagimdaki ayakkabının altı koptu.25 liraydı zaten plastik bir ayakkabı. Allahtan dedem kunduraydi da bana ayakkabı yapmıştı.Ama ne bilsin adamcağız çocuk ayakkabısını bana bildiğin kundura ayakkabısı yapmıştı hani şu bagciksiz olanlar var ya.Okula gidince herkes benimle dalga geciyodu dede olmuş dede olmuş diye. Herkes ayağındaki marka ayakkabıları gösteriyordu. Ağlarken okul bitmişti. Dedem beni almaya gelmişti. Beni ağlarken görünce tuttu kolumdan gel gidiyoruz dedi. Hacca gitmek için biriktirdiği paranın büyük bi kısmını alıp ayakkabiciya zütürdü. Bana en pahalisindan çocuk ayakkabısı aldı.Çok mutlu olmuştum.Her zamanımı bulduğumda dedemin yanına giderdim.Ta bugüne kadar. işte bugün gene dedeme giderken annem aradı. Oğlum deden kalp krizinden vefat etti diye. Bütün dünya basima yıkıldı. Kalktığımda hastanedeydim. Bayilmisim.Ve o adamın bende bıraktığı tek şey o çocuk ayakkabısı olmuştu.O ayakkabıyı asla atmadım. Hüzünlüyüm be panpalar