Yıl 2013, Hande'm benim her şeyim. O zamanlar 16-17 yaşındayım. Derslerim iyi, hayatım çok şükür güzel sayılır. Çok sevdiğim ailem ve bir parçam kadar sevdiğim sevgilim Handem var.
28 Temmuz 2013
Sabah normal şekilde uyandım, kahvaltı vs yaptıktan sonra Hande aradı. Sözleştik, önce alışverişe gidecekti sonra da buluşacaktık. Yarım saat kadar konuştuk güzelce muhabbet ettik. Evden çıkmak için telefonu kapattı.
1 saat sonra falan tekrar aradı. Böyle arayıp sorması hoşuma gidiyordu. Açtım telefonu:

+Efendim canım?
-Alo? Beyfendi telefon sahibinin yakını mısınız?
+Evet siz kimsiniz?
-Ben 112 sağlık ekibinden Ayşe. Telefon sahibi bir trafik kazası sonucu yaralandı, şu anda *** hastanesine kaldırıyoruz...

Bu duyguyu yaşayanlar bilir. Bunca yıl boyunca o kadar şey yaşadım, canım bu kadar acımamıştı. Kadının sesi hala aklımda. Sözleri aynen yukarıda yazdığım gibi. insanın aklından bin bir türlü şey geçiyor. Hemen abisini aradım: "Furkan abi Handeyi hastaneye kaldırmışlar.." Hastaneye gittik.

30 Temmuz 2013

Hande hala yoğun bakımda. En çok yaralayan şey ise elimden bir şey gelmemesi. imkanım olsa onun yaşaması için kendi canımı veririm. Günlerdir o odada uyutuluyor. Yüreğim dayanmıyor.

1 Ağustos 2013

Hande artık bizi gökyüzünden izliyor. Dayanamadı daha fazla. Orada mutlu, biliyorum.
Peki ya ben? Ben diye bir şey yok. Ben Handeydim, Hande de ben. O göçtü, ben bittim. Yaşama sevincim kalmadı.

1 Ağustos 2016

Hande'mi uğurlayalı 3 yıl oldu. Koskoca 3 yıl boyunca her günümde onu andım. Her yıl mezarına gidip en sevdiği çiçeklerden aldım. Onunla sohbet ettim. Yaşadıklarımı anlattım. Beni dinlediğini biliyorum. Ona layık olmaya çalıştım, çalışıyorum.
Bu sabah erkenden otobüs ile yine Antalyaya, Hande'me gidiyorum. Tazecik çiçekler alacağım yine ona. Ne yapalım? Bizim de kaderimiz böyleymiş. Rahmetli Hande'min dediği gibi, bizim aşkımız sonsuzmuş.