Neyse aldırış etmedim tabi ki gene. Uyuz , içten olmayan zoraki gülüşleri artık beni kızdırmaya başlıyordu. Baktım ki bu arada bana yazdıkları saçma sapan şiir sayfası sınıfta ki kızların ellerinde geziyor ve herkes gülümsemeye devam ediyordu. Arkama döndüm ve

O:Kübra bana bakar mısın?
K:Efendim Onur söyle hadi.Çok mu beğendin şiirimi (ehehehe diye üçlü bir gülümseme)
O:Ben de sana yazıyım mı bir şeyler. Kabul eder misin?
K:Onur ne yazabilirsin ki allah aşkına.Ama yaz hadi bekliyorum. Eğlence var desene
O:Kübra kimin ne olduğunu inan ki bilmiyorsun ama bekle yazıyorum...

Ve başladım alttaki metini yazmaya. Yazdıktan sonra önce Kübra'nın arkadaşına uzattım kağıdı. Eliyle ağzını kapadı ve Ayyyyyyy inanmıyorum. Onur sen ne yaptın ve tabi ki kağıt Kübra'ya ulaştı. Okurken suratında ki ifadeleri gözlemliyebiliyordum. Mutlu bir haz içersindeydim.Tam yerine oturtturmuştum metini. Kübra Taksim-Cihangir'de oturuyordu.