Dikkatimi ilk çeken ellerim olmuştu, çok korkuyordum, tedirgindim..

Ellerim tüylenmiş, tırnaklarımın yerine bildiğiniz pençeler vardı. O an ki korkumun, heyecanımın tarifi imkansız.. Pars düzelt beni çabuk diye bağırdım. Sesim düzelmişti. Ben değil sen kendini düzeltirsin dedi. Iyide nasıl ? Sakin ol dedi sadece sakin ol. Eski haline odaklan. Düşünmeye çalış dedi.

Dediklerini yapıyordum ama olmuyordu. Deniyordum olmuyordu. Ağlamak istiyordum. Nelere bulaşmıştım ben. O anda Pars elini boğazıma attı. Suratıma sert sert bakıp 'sakin ol diyorum sana' diye haykırdı.

Sakin olmaya çalıştım çalıştım ve çalıştım..
Oluyordu evet oluyordu. Düzenliyordum.

B: pars neden bunları yapıyorsun bana
P: ben değil sen yapıcaksın artık. Her zaman dönüşebilirsin. Kendi kendini konrtol etmeyi öğrenmelisin.
B: iyi de yapamıyorum. Ben düzenlene kadar herkes herşeyin farkına varır bile..
P: onun için burdayız ha ahmak(sinirleniyor)
B: tatamam tamam(korkudan konuşamıyorum)
P: hadi bugünlük yeter. Olabildiğince sakin ol.
B: tamam tamam
P: yarın almaya geleceğim seni.