Aynı arabayla beni tekrar eve bıraktı. Kapıdan inerken bana 'barış artık kardeşiz' dedi. Ve elini uzattı. Içimdeki korku endişe gitmişti. Kendimi kontrol edebilirsem bu durumun güzel olabileceğini düşünmeye başlamıştım. Eve gittim ve yatağına yattım.

Annemle genel olarak fazla muhabbetim olmazdı. Zaten doğrusu babamın ölümünden beri yaşamaktan zevk almıyordu..

Ertesi sabah uyandım. Bu sefer pars ara sokakta değil direk evimin karşısında ki sokak lambasının altında bekliyordu. Belinde çanta , kapşonu her zaman ki gibi başındaydı. Pars çok cool birisiydi. Okuluda ki herkes öyle düşünürdü. Onun gibi olmayı isterdim doğrusu(gerçi oluyordum ama neyse). Nereye gideceğimizi sordum. Okula dedi. Şaşırmıştım biraz. Kendimi kontrol etmeyi bilmiyorken okula gitmek biraz mantıksız gelmişti. Üstelemedim, pekala dedikten sonra yola devam ediyordum.

Pars pek konuşkan birisi değildi. Aslında ben de konuşkan sayılmazdım. Okulaa kadar konuşmadık. Okula girdiğimizde herkes bize bakıyordu. Pars neden bize bakıyorlar bi gariplik mi var üstümüz de dediğimde, benim yanımda birisini görmeye alışkın değiller ondandır diye cevap aldım..
Doğru ya pars'ın yanına kim yaklaşabilmişti ki bugüne kadar...