Babamı hastaneye çarşamba günü 17.40 ta yatırdılar biz doktoru beklerken annem babanın durumuyla ilgili konuşmalıyız dedi
Babamın kafasında ki damarlarda pıhtılaşma oluyormuş babamın eskiden bir kardeşi varmış onuda yatırmışlar hastaneye iki gün sonra kayıp etmişler
annem bunları dedikten sonra "ama o zamanda ki tıpla şimdi ki aynı değil dimi dedim babamı kurtarırlar dimi" dedim annemin gözleri dolmaya başladı bende daha fazla tutamadım kendimi anneme sarılıp ağlamaya başladım ama nasıl ağlıyorum herkes bize bakıyordu umurumda değil gerçi kimin baktığı benim babamdı o sonuçta onların ki değildi
aradan yarım saat geçti yada geçmedi doktor geldi bugün yatacakmış yarın görmeye gelebilirmişiz şimdi ki aklım olsa imkanı yok gitmezdim doktoru iter babamın odasına girip kapıyı kitler yanından gitmezdim