Günlüğüme bakıyorum, kavganın üzerinden geçen 33.günde yurdun kapısına arabasıyla gelmiş tüm gün beklemiş. Evet hatırladım, uygulama dersleri düşmüştü yurda erken döndüm. Artık onunla konuşmak istiyordum ama o adım atmadan atamazdım ki. içimdeki inat gitmiyordu deli gibi sevsem de olmuyordu bir türlü. içimden "allahım lütfen konuşmaya çalışsın" diyerek yurda yürüyordum. Arabadan indiğini görünce rahat bir nefes aldım. Bir şey demedi, gözleri anlatıyordu. Bindim arabaya. Eymir bizim okula yakındır haliyle yurda da yakın,hep gittiğimiz özel bir yer vardı kendimizi bizden başka kimsenin bilmediğine inandırmıştık. Oraya gittik. ikimiz de konuşmuyorduk ama ben onun nefes alışından bile anlardım demek istediklerini. Özür falan dilemedik. Normal konuştuk okuldan. Yeni işe başlayacağını falan söyledi. Dünyanın en sayko muhabbetini yapmış olabiliriz ayrıntılara girmiyorum baya saçmaladık. Onu affettiğimi söylemedim, yurda bıraktığında yanağına bıraktığım öpücükten anlardı o.