Sorun değil, iki kişide yeterli.

Eve geldik, yemeği ısıtma faslı, sıradan durumlar. ilk defa gelmiyordu sonuçta. Yemeği yerken kaçamak bakışlarını gördüm, sanırım, içinde birşey, bir şekilde yumru vardı. Gözlerinde biraz korku görmüştüm çünkü, hayal kırıklığına bağlı bir korku. O zamanlar pek algılayabildiğim bir durum olmadığı açık. Yemeği yedikten sonra tuvalete gitti. Tabi içimden şimdi tıkar amk ayısı dedim. Bende su almaya mutfağa gittiğimde, hıçkırık sesini duydum. Pek bişey çalıştığımızdan değildi de, ders çalışıyorduk, bilirsiniz. Sorgusuz sualsiz tuvalete girdiğimde onu sıçar pozisyonda ağladığını düşünürken osbir çekerken ağlıyordu tek ayağı da kılozetin içindeydi diğer ayağıda lavabonun içindeydi bi eli burnunun içinde diğer elide malum Elizabeth. Neyse şaka bi yana tuvalete girdim baktım ağlıyodu. Göz göze geldik, özür dilerim diyerek sarıldı bana. Arkadaşça. Öyle olmalıydı, değilmi, çocukluk arkadaşımın beni gibecek hali yoktu? Evet, bu arkadaşça idi.

B:lan noldu amk
A:benim bir demem gerekiyordu ya hani, o oldu.
B:ya giberim şimdi senin kelime oyununu açık söyle şunu
A:selim seni seviyorum.
B:(ilkten geymisin amk salağı diyecektim ama p anlamda demediğini düşünüp zaten kötü halde üzmemek için şunu dedim) bende seviyorum olum arkadaşız, kardeşiz işte küsmedik. Bu kadar büyüteceğini bilsem hiç küsmezdim.

Orda aslen arkasaşlığı kast etmediğini anlayamamıştım. Dersimizi çalıştık, telefonunun çalması ile yola koyuldu. Gün böyle bitmişti, o günümüz en azından.